“Sen beni bağışla ve bana bir çocuk ver, dedi. Ada sarsılıyor sandım. Dışarda bir fırtına patladı sandım. Öylesine bir doğallıkla söylemişti ki, sanki kuruyan bir bitki dile gelmiş su vermemi istiyordu benden. Oysa, su, yaşam, güneş oydu. Yanına uzandığımda, ona bana güvenmemesini, çünkü kendime benim bile güvenim olmadığını söyledim. -Geldiğim gibi bir gün gene giderim, dedim. -Biliyorum, dedi. Onun için istiyorum.” Ferit Edgü, "Return"