Τα εικονοστάσια
Χτισμένα στην άκρη του δρόμου
πάνω στο βουνό κοντά στον γκρεμό,
μαρτυρία πόνου και πένθους,
κάποιες φορές ευγνωμοσύνης.
Σε αυλές σπιτιών, τάματα και προστάτες.
Πλάι στην θάλασσα, αφιερώματα στον Αι Νικόλα.
Κάποια χτισμένα με μεράκι, καμωμένα από χέρι έμπειρου μάστορα.
Φωτεινά κι άσπρα από τον ασβέστη,
με το πορτάκι έντονα μπλε ή κόκκινο για να ξεχωρίζει.
Άλλα να ισορροπούν αιωρούμενα με δυσκολία, πάνω σ’ ένα λεπτό στύλο σιδερένιο ή πέτρινο.
Φαγωμένα από τον αέρα, σκουριασμένα από την βροχή.
Στο πλάι του δρόμου, με το βλέμμα να τα προσπερνά.
Μέσα από το σπασμένο τζάμι τους να ξεπροβάλλουν φωτογραφίες
αγίων και ανθρώπων, παρηγοριά.
Μερικά ξεχασμένα από τους ανθρώπους
κι άλλα να τα συντροφεύει ένα λουλούδι… ας είναι πλαστικό.
Τ αναμμένο καντήλι σημάδι επίσκεψης,
συχνής παρουσίας για να μην νικήσει η λησμονιά.
Να μην νικήσει το σκοτάδι, όπως έλεγε η θεία Κατίνα.
Τα εικονοστάσια αντέχουν στον χρόνο που από τότε…. σταμάτησε.
Η μνήμη είναι αυτή που τα διατηρεί, σε μια ιδιότυπη και πρωτόγονη σχέση χώρου και θανάτου….σαν τοτέμ.
Αλλά και ο σεβασμός σ΄ ένα …«χτισμένο» ανθρώπινο πόνο!
Εικονοστάσια,
μικροί «ναοί - προσκυνητάρια»,
στην άκρη του δρόμου,
στις αυλές των σπιτιών,
σε δύσβατα βουνά.
Σε μεγάλη πόλη ή χωριό.
Σηματοδοτούν την Ελλάδα του χτες και του σήμερα.
Βιώματα και συνήθειες που παραμένουν,
ψυχής καμώματα.
The iconostases
"Small temples" built on the side of the road
on the mountain near the cliff,
testimony of pain and mourning,
sometimes gratitude.
In backyards, vows and patrons.
By the sea, tributes to Ai Nikolas.
"Small temples" built on the side of the road
on the mountain near the cliff,
testimony of pain and mourning,
sometimes gratitude.
In backyards, vows and patrons.
By the sea, tributes to Ai Nikolas.
Some built with passion, made by an experienced craftsman.
Bright and white from lime,
with the door bright blue or red to stand out.
Others to balance suspended with difficulty, on a thin iron or stone pole.
Eaten by the wind, rusty by the rain.
On the side of the road,
Bright and white from lime,
with the door bright blue or red to stand out.
Others to balance suspended with difficulty, on a thin iron or stone pole.
Eaten by the wind, rusty by the rain.
On the side of the road,
with the gaze passing them.
Through their broken glass emerge photos of saints and people, consolation.
Through their broken glass emerge photos of saints and people, consolation.
Some forgotten by people
and others to be accompanied by a flower… let it be plastic.
The lit candle visit sign,
frequent presence so that forgetfulness does not win.
Do not let darkness overcome, as Aunt Katina used to say.
The iconostasis withstand the time since then…. stopped.
Memory is what keeps them, in a peculiar and primitive relationship between space and death… .as a totem.
But also respect for a "built" human pain!
Iconostasis,
small "temples - shrines",
on the edge of the street,
in the yards of houses,
in inaccessible mountains.
In a big city or village.
They mark the Greece of yesterday and today.
Remaining experiences and habits,
made by soul.
The iconostasis withstand the time since then…. stopped.
Memory is what keeps them, in a peculiar and primitive relationship between space and death… .as a totem.
But also respect for a "built" human pain!
Iconostasis,
small "temples - shrines",
on the edge of the street,
in the yards of houses,
in inaccessible mountains.
In a big city or village.
They mark the Greece of yesterday and today.
Remaining experiences and habits,
made by soul.
